اَسب یکی از دو زیرگونه‌ های اسب وحشی (Equus ferus) است. این جانور پستاندار و تک‌ سُم است و به تیره اسبان تعلق دارد. فرگشت اسب از ۴۵ تا ۵۵ میلیون سال پیش به این سو آغاز شده‌است، گذشته اسب‌ های بزرگ و تک‌ سم امروزی به جانورانی کوچک‌ جثه و چندسم بازمی‌گردد. نزدیک به ۴۰۰۰ سال پیش از میلاد انسان تلاش کرد تا اسب را اهلی کند. گمان بر این است که تا سال ۳۰۰۰ پیش از میلاد اسب‌ های اهلی در جاهای گوناگونی از زمین حضور داشتند. اسب‌ های زیرگونه caballus اهلی شده‌اند، اگرچه بسیاری از آن‌ها در طبیعت آزاد زندگی می‌کنند. البته اسب‌ هایی وجود دارند که هرگز اهلی نشده‌اند؛ برای نمونه اسب شوالسکی تنها زیر گونه‌ ای است که به راستی تاکنون وحشی باقی مانده‌است. در فارسی به اسب ماده، «مادیان» و به اسب نر، «نریان» می‌گویند. فرزند آنها کُره اسب خوانده می‌شود.

اندام‌های اسب به گونه‌ ای است که به آن اجازه می‌دهد بی‌ درنگ سرعت خود را در برابر درندگان بالا برد. اسب توان بالایی در نگه داشتن تعادلش در هنگام دویدن دارد، هم چنین می‌تواند بی‌ درنگ خود را آماده نبرد یا فرار از دشمن کند. اسب‌ ها می‌توانند به صورت ایستاده یا نشسته بخوابند. دوران بارداری اسب ماده (مادیان) نزدیک به یازده ماه است. نوزاد اسب که کره نام دارد اندکی پس از آنکه به دنیا آمد می‌تواند روی پاهایش بایستد و بدود. بیشتر اسب‌های اهلی در میانه دو تا چهار سالگی زیر زین یا مهار (برای درشکه) تمرین می‌بینند. اسب در پنج سالگی کاملا بالغ می‌شود و می‌تواند میان ۲۵ تا ۳۰ سال نیز عمر کند.